|
|
Geen gezeur meer over het weer, wij zijn diep onder de indruk van de Tsunami ramp die er is gebeurd. Wij zaten 2 maanden geleden nog in dat gebied, verschrikkelijk.
19 t/m 23 december
We doen eigenlijk weinig omdat het weer constant zeer slecht is. Regenbuien die dagenlang aanhouden en enorme windvlagen. We hoorden dat het de slechtste zomer van de afgelopen 50 jaar is. Op het Noorder eiland hebben we alleen in Wellington goed weer gehad. Weinig kamperen ook, de tent hebben we trouwens nog steeds niet kunnen uithangen nadat we hem in Nelson nat hebben ingepakt.
We gaan via Taupo, kleine cabin in XXXX, naar Tauranga, waar we 2 dagen verblijven in Silver Birch motor lodge, naar Thames, waar we in Dickenson Holiday park een caravan huisje hebben, door naar Warenga. Ondanks de regen vermaken we ons best. In Tauranga hebben ze een hot water pool waar we tijdens een zonnig uurtje lekker met z’n allen in liggen, onderweg maken we tussen de buien door nog wat wandelingen en er wordt veel les gegeven en ruzie gemaakt over de computer. Toch wel erg handig zo’n laptop, voor schoolwerk maar ook zeker voor vermaak. We hebben ook nog Mount Doom (jaja handig zo’n boekje met alle locaties waar Lord of de Rings is gefilmd) gedeeltelijk verkend, maar konden niet verder de berg op omdat de weg afgesloten was door weersomstandigheden (hangel en sneeuw). En natuurlijk is er ook nog de supermarkt, altijd een erg geslaagd uitje. Wessel is dan niet uit de speelgoedauto(‘s) te krijgen die altijd bij de ingang staan en wij moeten ons beheersen om de enorme winkelwagentjes niet helemaal vol te pakken.
In Warenga zit het weer mee als we aankomen, een heerlijk zonnetje. En ook ons verblijf is een reuze opsteker, we krijgen een heel huis met vier slaapkamers en een tuin voor nog geen 45 euro. Als de kinderen op onderzoek gaan naar de speeltuin blijkt er ook een erg mooi park te zijn waar we heerlijk in rondslenteren totdat een kleine regenbui ons laat besluiten om naar ‘huis’ te gaan. We duimen maar dat we geen witte kerst krijgen. Morgen in ieder geval naar Paihia, bay of islands.
18 december Ohakune
Iedereen vindt het echt jammer dat we uit Wellington weggaan, maar ons schema en budget laten geen twee dagen Wellington toe. We rijden eerst nog vlug naar het Te Papa museum omdat Charlotte net als Jasper wat rubber beestjes wil kopen en vervolgens zien we onvrijwillig nog veel meer van Wellington. Onvrijwillig omdat we eerst op zoek zijn naar het postkantoor (helaas gesloten omdat het zaterdag is) en vervolgens omdat we gewoon in een wijk verdwaald zijn. Het weer geeft een beetje onze gevoelens weer, het regent inmiddels weer.
De reis naar Ohakune duurt lang en het regent continue. We stoppen nog in Otaki om te lunchen maar dit is geen succes, vreemd dorpje met veel Sjonnies en Anita’s. Later stoppen we maar in Levin bij de Mac, hier kunnen de kids in het overdekte speeltuintje ff hun energie kwijt. Dit is btw wel een leuk stadje. Na nog een waterval tijdens een korte droge periode te hebben bewonderd komen we in Ohakune aan. De enige low budget accommodatie is een top 10 en we nemen hier een cabin. Dat we in een ski gebied zitten kunnen we goed merken en alles doet Oostenrijks aan. Door het slechte weer zijn wij waarschijnlijk de enige bezoekers en we genieten van ons grote huisje en de gemeenschappelijke keuken met eetkamer waar niemand is. De kids maken herrie voor tien, vooral Wessel, maar dat geeft niet want er is toch niemand. De douches zijn btw helemaal geweldig, wel fijn want dit is de enige manier om lekker warm te worden.
17 december Wellington
We staan om zes uur op want we moeten om zeven uur bij de ferry zijn. Het is zowaar droog als wegrijden en nadat we onze tickets hebben gehaald rijden we de enorme veerboot op/in. De boot is erg chique met veel vloerbedekking en luxe stoelen en tot vreugde van Charlotte en Jasper met twee kleine bioscoopjes waar ze kerstfilms draaien. Er is een speciale parentsroom, waar we eventueel Wessel in een bedje kunnen stoppen en in ieder geval kunnen verschonen.
De bootreis verloopt prima en alles lijkt vandaag wel mee te zitten, de kinderen kijken twee films, Wessel slaapt lekker bij ons op schoot en wij genieten op het achterdek van de (Jawel) zon. En natuurlijk ook van het uitzicht, we krijgen eindelijk de Fjorden te zien en de kustlijnen van eerst het Zuider eiland en vervolgens het Noorder eiland zijn ook erg mooi om te zien.
Omdat er zo goed als geen campings zijn in Wellington hebben we een motel, Apollo Lodge, uitgezocht. Om 12 uur rijden we vanaf de boot zeer makkelijk naar het motel en nemen we de laatste vrije three bedroom unit. Het blijkt een heerlijk huisje te zijn, erg ruim en voorzien van alle gemakken. De kinderen vinden het ook prachtig.
Nadat we geinstallerd zijn gaan we de stad verkennen, zeker nu het nog mooi weer is. Wellington is een erg leuke stad, de leukste tot nu toe in NZ, en we gaan na wat rondgekeken te hebben naar het Te Papa museum, dit op aanraden van Marga, Michiel en de lonely planet. Nou het is ook echt een aanrader, een geweldig museum met zes verdiepingen met van alles te doen voor zowel de kids als voor ons en nog gratis ook. We hangen hier tot 17.30 uur rond en gaan dan boodschappen doen en eten kopen en genieten van het eten in ons fijne huisje. Iedereen vindt het jammer dat we morgen weggaan naar Okahune.
16 december Picton
En het wordt gezellig, het regent dus de hele tijd en dat is zo leuk om ons ritueel van vertrekken te voltooien. Nou de kids vullen de tijd met spelen en huiswerk maken in de lounge en Jac en ik proberen zo snel mogelijk (en drijfnat) de spullen in de auto te krijgen. Nou ons rituele kopje koffie vertrekken we op weg naar Picton. En ondanks de heerlijke regen besluiten we om een cabin in Picton te nemen. Verder valt er weinig over Picton te vertellen, alleen dat het er continue regent. Fijn dat we de laptop mee hebben, er wordt flink ge-Boulderdashed en ge-RedAlert. Het is weer net als thuis. Morgen met de boot naar Wellington.
14+15 december Nelson
We doen het gebruikelijke ritueel om weg te gaan, ontbijten, tenten opvouwen, inpakken en koffie drinken, en gaan op weg naar Nelson. We wilden eerst naar Abel Tasman National Park gaan maar dit is qua afstand te lang. We gaan nu naar Nelson en blijven daar twee dagen en kunnen dan uitstapjes naar het Abel Tasman maken.
De rit is vrij lang en het schiet niet echt op met allerlei kronkel weggetjes. Uiteindelijk komen we bij onze camping terecht, Brook Valley Holiday Park, en boeken gelijk voor 2 dagen. Als we vervolgens wat rondkijken hebben we gelijk spijt meteen geboekt hebben, want de camping is een beetje vergane glorie met een hoog hippie gehalte en zoals je waarschijnlijk al weet hebben we het niet meer zo op hippies. We besluiten om naar een andere grote camping te gaan die volgens beschrijvingen op een soort centerparks moet lijken en als die bevalt gaan we gewoon hier staan. Maar wat is dit een verlopen camping zeg en als we na gewinkeld te hebben in Nelson weer op de Brook Valley camping zijn dan bevalt deze ons ineens prima. Veel ruimte en een grote keuken met een grote lounge zijn toch wel heel fijn. Zeker omdat het aan het eind van de middag begint te regenen en dit tot de volgende middag door blijft gaan. We hangen dus rond in de ruimtes en vullen de tijd met lesgeven en computerspelletjes doen. Ook kletsen we nog gezellig de halve avond met de M & M’s, twee Nederlanders (broer en zus, Michiel en Marloe(s?)), die ook in NZ rondtrekken.
Nelson is trouwens een leuk plaatsje waar je met goed kunt vertoeven, mits het weer meewerkt. ’s Middags is het weer droog en we besluiten om wat actiefs te doen, we gaan wandelen. We volgen een route langs de vroegere watervoorziening van Nelson en beklimmen een berg en kijken uit over de camping, erg vermoeiend maar wel leuk. ’s Avonds begint het weer te regenen en dit blijft aanhouden. Dat wordt weer gezellig als we morgen naar Picton gaan.
12 +13 december Kaikoura
We hebben niet echt haast om te vertrekken, eerst lekker ontbijten, vervolgens wat school en natuurlijk de speeltuin. We hebben ook aan het begin van de berg een boom ontdekt met daaraan een lang touw en een autoband. Nou de kids hebben plezier voor tien met deze alternatieve schommel. Het zonnetje lacht ons ook vandaag weer tegemoet.
Om iets voor twaalven vertrekken we eindelijk. Naar Kaikoura is het een klein stuk rijden, maar 120 km. Toch valt de rit een beetje tegen omdat het enorm kronkelige bergweggetjes zijn. In Kaikoura gaan we eerst naar de A1 camping, die ziet er aardig uit maar heeft geen speeltuintje en dat is toch een must. Vervolgens naar 69 Beach road park, maar dit is ook niet wat we zoeken. Dan toch maar naar de top 10 en dit blijkt een hele goede te zijn, gerund door jawel Nederlanders. Zowaar veel ruimte en goede faciliteiten met een erg leuke speeltuin. We installeren ons (tenten opzetten etc.) en gaan daarna het dropje verkennen. We krijgen aardige trek van het rondslenteren en besluiten om een grote zak friet te halen, jawel weer veel te groot en krijgen maar de helft op.
Om de vette hap goed te laten zakken gaan we de zeehonden bekijken en maken vervolgens een wandeling langs de kust. Het is aardig koud en we trekken eerst warme kleren aan die nog achter in de auto liggen. Eerst moeten we een steile trap op en vervolgens kunnen we langs de kustlijn lopen. We hebben een schitterend uitzicht over de zee die zo’n honderd meter onder ons ligt. En het waait enorm, we kunnen bijna tegen de wind in hangen. Wessel is ook dik ingepakt en zit met zijn muts op in de rugdrager bij Jac. Na een half uur lopen zijn we echt lekker uitgewaaid, en besluiten vanwege de kou (Wessel zit maar stil achterop) om terug te gaan. Op de parkeerplaats is het nagenoeg windstil, wat een verschil met daarboven.
Op de camping wacht ons een vreemde verrassing, onze tent is ineens een wigwam geworden. Bij nadere inspectie blijkt dat de stokken die boven de tent uitkomen onze eigen gebroken tentstokken zijn en dat er een flinke scheur boven in de tent zit. Een enorme rukwind is over de camping gewaaid en één tent is zelfs helemaal weggewaaid. De mensen van die tent zitten nu in een cabin. Maar goed voorbereid als wij zijn en met onze handigheid staat de tent 10 minuten later weer als een huis. Scheur professioneel geplakt met geleend plakband en één tentstok 5 cm korter met een knoopje in het elastiek dat de delen bij elkaar houdt. Zo en morgen gaan we walvissen kijken.
De mobile wekker gaat al vroeg af, 6.15 uur. Charlotte en ik gaan om 7.15 uur walvissen kijken, Jasper en Jacqueline om 13.15 uur. Dit omdat Wessel niet mee mag, hij is nog te jong. Netjes op tijd melden we ons bij de receptie van Whale Watch Kaikoura en we blijken om 7.45 uur met de bus naar de boot te gaan. Mooi van het extra half uur gebruik makend drinken we een kop koffie en een zeer fraai gedecoreerde warme chocolade melk en halen pilletjes tegen zeeziekte. De zee is namelijk flink ruw. Na een korte toespraak is het zover, we kunnen instappen. In de bus weliswaar maar we gaan.
Voor we aan boord gaan worden we erop gewezen dat je met kinderen het beste achterin kan zitten omdat je daar het minst zeeziek wordt. Aan boord worden we door de gids, een stoere Maori net als de rest van de bemanning, zeer komisch toegesproken. Hij wijst ons met veel humor op de huisregels en legt uit dat we pas als we stilliggen naar buiten mogen. Ook vertelt hij dat de boot aardig snel kan, ca. 75km per uur, en of we de veiligheidsriemen willen vastmaken. Haha alweer een geintje, er zijn helemaal geen veiligheidsriemen. De gids is echt grappig en dat is wel een fijne afleiding, want de zee is inderdaad erg ruw en we maken enorme sprongen. Hoewel volgens de gids het steeds maar baby bumps zijn, stelt niet voor. Vertel dat maar aan dat meisje dat 3 stoelen verderop zit en al 2 zakjes vol heeft gekotst (en dit de helereis blijft doen), nee onze pilletjes zijn niet overbodig.
Maar we zijn ook opgewonden, we jagen namelijk met een rotgang achter een walvis aan. We zien nog wel niets maar de gids vertelt dat ze er één gehoord hebben die van de diepte naar boven komt. Walvissen jagen op voedsel en blijven dan gemiddeld 45 minuten onder water en komen vervolgens enkele minuten boven om adem te halen en verdwijnen dan weer onder water. Voor ons (of eigenlijk de bemanning) de kunst om op de juiste plaats te zijn als ze even boven water zijn.
Er wordt nog gestopt om via een ingewikkeld apparaat (buis met een soort trechter eraan) te luisteren waar de walvis boven gaat komen en opeens zegt de gids: ‘Look at your rightside’. En ja hoor, we zien een fontein naar boven spuiten. Onze eerste live walvis. Als een gek rent iedereen naar buiten en we kunnen vanaf een meter of 15 de walvis bewonderen. Hoewel er is niet zoveel van te zien, het grootste gedeelte van de walvis is onder water en alleen een gedeelte van zijn rug met vin kan je zien en af en toe een fontein als hij uitademt. Maar Charlotte en ik vinden het prachtig en enorm spannend. Ik schiet flink wat foto’s en Charlotte is druk in de weer met de videocamera . Opeens zegt de gids dat hij gaat duiken en wij staan klaar. En jawel, enkele ogenblikken later duikt hij en zien we de enorme staart de lucht in gaan. Machtig mooi om te zien en opgewonden neem ik foto’s. Yes, fijn zo’n camera die 5 foto’s achter elkaar kan schieten en het staat er erg mooi op. Ook Charlotte blijkt een geweldige cameravrouw die geen belangrijk moment mist.
Zo gaat het de hele tijd door, we jagen achter de walvissen aan en stoppen af en toe om te luisteren en natuurlijk om walvissen te zien (het doet ons sterk aan het gamedriven in Afrika denken). Gemiddeld ziet men twee walvissen per vaart en wij zien er maar liefst vier, flink boven het gemiddelde:-). Ook zien we nog wat albatrossen, de grootste zeevogels met een spanwijdte van wel 3.50 meter, en op de terugreis proberen we dolfijnen te zien. En dat lukt ook, eerst maar een stuk of drie die om de boot dobberen, maar al gauw worden het er meer en na een tijdje zwemmen, springen, tollen en wat dan ook wel 50 dolfijnen om ons heen. Geweldig om dit te zien en wat een mooie sierlijke beesten. Helaas moeten we weer terug, veel te snel voor ons gevoel. We vonden het zeer de moeite waard en vertellen op de camping in geuren en kleuren aan Jasper en Jac. wat we allemaal gezien hebben. Zij mogen het ’s middags zelf ervaren en ook zij zien er vier en vele dolfijnen en albatrossen. Jasper heeft geweldige foto’s gemaakt en Jac. vond het ondanks de gevulde papieren spuugzakjes ook zeer de moeite waard.
Morgen naar Nelson.
11 december Hamner springs
Het weer is nog steeds slecht met vervelende motregen. En wij in Nederland maar denken dat het vaak regent, nou we hebben de statistieken nagekeken en hier valt langs de Westkust 6-8 meter neerslag per jaar. Ter vergelijk, tijdens het jaar in NL met de vele overstromingen was er 2 meter neerslag gevallen.
Eerst nog school gedaan en vervolgens weg. We hebben nog wel ff met bewondering gekeken naar een gezin met 2 kleine kids die de regen op de fiets trotseren, overbodig om te vermelden dat het Nederlanders zijn.
Goed, met de regen in de rug vertrekken we richting Hamner springs. We stoppen voor de lunch in het plaatsje Reefton. Het ziet er in het begin een beetje doods uit maar na 2 straatjes te hebben doorkruist vinden we een soort lunchroom. Het blijkt dat zich hier in dit dorpje alles binnen afspeelt, waarschijnlijk door het weer wat ze hier hebben. Ook de lunchroom heeft binnen allerlei tafeltjes staan en je kan er heerlijke zelfgebakken spulletjes eten. De kinderen bestellen een chocolade muffin, voor Wessel een scone (mini krentenbroodje) en ik neem een soort pizzabroodje. Allemaal erg lekker. Alleen hebben ze hier in New Zealand erg slappe koffie, zelfs ik vind dat. De lunchroom doet je denken aan de jaren vijftig en eigenlijk is heel het dorpje zo. Kleine winkeltjes die ouderwetse gezelligheid uitstralen.
Voldaan rijden we verder en hoe dichter we bij Hamner springs komen hoe mooier het weer wordt. Als we het dorpje inrijden is de hemel zelfs helder blauw en kijken we uit over de rivier en zien een geweldige brug. Ook het dorpje doet heel vriendelijk aan en we rijden zo naar de camping die we hebben uitgezocht, precies geen top 10. Deze camping, AA Tourist Park (AA=Adventure Alpine), is een geweldige camping. De leukste (en zelfs goedkoopste) die we tot nu toe hebben gehad. We hebben een zee van ruimte voor de tent, er is een grote keuken met daarnaast een aparte ruimte met picknicktafels waar je kan eten (en mooi lesgeven), een games room een tv room en een super speeltuin met natuurlijk een trampoline ,een echte oude auto (ford prefect) en tal van speeltoestellen. En niet te vergeten, mooi weer en een schitterende locatie tussen de bergen in met een stroompje vlak achter onze tent. We vinden het jammer dat we hier slechts één dag kunnen blijven, maar ja we hebben in Kaikoura de walvis kijk trip al geboekt.
Nadat we de tenten hebben opgezet genieten we eerst van de heerlijke camping en oefenen samen met de kids op de trampoline om een salto te maken (wat uiteindelijk lukt). Aan Wessel heb je geen kind, die zit of in de oude ford, of achter het stuur van de speedboat of glijdt van de glijbaan. Kortom iedereen vermaakt zich prima.
Het dorpje is ook erg gezellig en straalt vriendelijkheid uit. En zelfs internet is snel en de memorystick is ook geen probleem.
We gaan allemaal vrij laat naar bed, er wordt optimaal gebruik gemaakt van het lekkere weer. Morgen naar Kaikoura.
10 december Westport
Het regent de hele nacht door en als we ’s morgens op staan blijkt dat het een beetje in de tent heeft gelekt, wat kleren, 2 handdoeken en een slaapzak zijn nat. Na het ontbijt in de keuken pakken we in en dat is geen pretje in de stromende regen. Maar goed, als je er eenmaal de humor (hoe dan?) van inziet dan valt het reuze mee. Voor we op pad gaan stoppen we eerst even bij de Frans Josef Glacier om deze te bekijken. Na een wandeling van 30 minuten hebben we ook Frans Josef gezien en kunnen we op pad.
We besluiten naar Greymouth te rijden en hier te blijven als het wat is en anders door naar Westport. De route langs de kust is werkelijk weer een plaatje en we stoppen in Greymounth om te lunchen. Iedereen is erg hongerig en we hebben geen zin om eerst inkopen te doen, kortom we eten bij de KFC.
Het plaatsje spreekt ons niet echt aan en we gaan dus overnachten in Westpoint. Onderweg stoppen we nog een keer om van de mooie kust te genieten en natuurlijk nog een keer bij Punakaiki om de Pancakerocks te bewonderen. Een paar (alweer NL) dames in Frans Josef vonden het niet zo de moeite waard, maar wij vinden het ondanks de wind- en regenvlagen een super ervaring. Mooie wandeling met geweldige uitzichten en we vertoeven hier ruim een uur. Vlak voor Westport bekijken we nog een zeehonden kolonie en hebben we wel genoeg gezien en beweging gehad voor de dag. Omdat het weer nog steeds flink regenachtig is nemen we een huisje in het Seal Colony Tourist Park. Het huisje is wel aardig, een klein driehoekig huisje met 5 bedden erin, maar verder is het park een beetje vergane glorie. Omdat we hier maar 1 dagje zitten vinden we het prima. Het stikt hier trouwens weer van de Nederlanders en we babbelen gezellig met enkelen over het (kl*te) weer.
Morgen op weg naar Hamner Sping.
8 en 9 december Franz Josef
We hebben een lange rit voor de boeg, ca. 300 km en daar doe je minimaal 5 uur over. Alleen is het op de camping in Wanaka zo relaxed dat we veel te laat weggaan, pas om 11.45 uur. De rit naar de Franz Josef gletsjer is weer zeer mooi. We komen onderweg nog een paar adembenemende meren tegen (waar we natuurlijk stoppen om van te genieten) en picknicken in het plaatsje Haast. Daarna rijden we door het regenwoud en als we opzij kijken zien we ook de zee op nog geen 100 meter afstand. We hadden niet in de gaten dat die zo dichtbij was. Als we weer een bordje ‘lookout’ zien moeten we gewoon even stoppen. En jawel weer een schitterend uitzicht over de kust met rotsen en een mooi strand met daarop zeeleeuwen. We horen van een aantal andere Nederlanders daar (het stikt hier werkelijk van de Nederlanders) dat bij de vorige stop, die we dus hebben overgeslagen, de dolfijnen gewoon langs het strand zwommen. Helaas dus voor ons.
We komen om 17.15 uur aan en gaan eerst naar de rainforest lodge, ze zouden hier mooie kampeerplaatsen hebben. Niet dus, het enige dat kampeerplaatsen heeft is de top 10 camping. Nou daar maar weer heen en alweer een piepklein plaatsje voor de tent. We blijven hier 2 dagen omdat we morgen de gletsjer willen beklimmen.
Als we bij de receptie wat info over de Franz Josef (FJ) gletsjer hebben gevraagd geeft iemand anders ons de tip om naar de fox gletsjer te gaan. Deze is een stuk geschikter voor de kinderen en deze info geven ze niet bij de receptie. Na wat heen en weer gebeld te hebben weten we wat we doen. Wessel mag niet mee, te gevaarlijk, dus de kids en ik gaan ’s morgens de Fox gletsjer beklimmen en Jac gaat ’s middags laat Franz Jozef beklimmen.
Behalve dat ons tentplekje klein is is het naast het speelplaatsje en daar blijft het tot laat een herrie. Maar we slapen toch goed en worden al vroeg gewekt door de vertrekkende gasten. Mooi op tijd staan we op om aan ons gletsjer avontuur te beginnen.
In het plaatsje Fox Glacier aangekomen gaan we naar de Alpine Guides en krijgen daar schoenen, spikes, regenjas en rugzak mee. De tocht naar de gletsjer is fantastisch, we lopen eerst lang een riviertje naar de bergen en gaan dan omhoog langs de bergen en door het regenwoud. Het is een straffe wandeling en flink steil af en toe. Ook voor de mensen met hoogtevrees is het goed naar de rotswand kijken want als je naar beneden kijkt dan krijg je (ik tenminste) wel weke knieen. Na ca. anderhalf uur lopen komen we eindelijk aan bij wat we al de hele tijd zagen; De Fox Gletsjer.
We doen de spikes onder en pakken een wandelstok met ijzeren punt en lopen achter onze gidsen aan. De gletsjer is vrij steil en er zijn treden in uitgehakt zodat we er bovenop kunnen komen. Het schijnt dat de gidsen hiervoor ‘corvee’ dienst hebben, elke morgen is er een de pineut die 4 uur lang treden aan het uithouwen is om de gletsjer toegankelijk te maken. Ze kunnen ook niet de ‘treden’ van de vorige dag gebruiken omdat de gletsjer bijna 4 meter per dag verschuift. We moeten wel goed in het spoor van de gidsen blijven, want er zijn veel spleten en ‘molins’ (dit zijn soort trechters die door het water gemaakt zijn en erg diep kunnen zijn) en deze wil je echt niet van heel dichtbij bekijken. Een gids (uit ijsland) had het verhaal dat hij er een jongen uit moest halen op 80 meter diepte, helaas niet levend.
Gelukkig letten wij allemaal goed op en gebeuren er geen ongelukken en is het wel spannend om vlak langs de afgrond te kijken en over de spleten en stroompjes te springen. Vanaf de gletsjer heb je een enorm mooi uitzicht op het dal eronder en omhoog naar het ‘gletsjermeer’. Sneller dan gewild gaan we weer terug en nemen een andere weg naar de bus.
We krijgen een certificaat en Jac gaat een half uur later ook de Fox gletsjer beklimmen omdat er geen animo genoeg was voor Franz Josef. En ook zij vond het meer dan de moeite waard. O de camping gaan de kids braaf rekenwerk doen en kook ik alvast spaghetti. Het is nog niet zeker waar we morgen heen gaan maar in ieder geval naar het noorden.
6 en 7 december Wanaka
Eindelijk laat de zon zich weer eens van de goede kant zien en alles ziet er dan weer anders uit. Na het ontbijt krijgen de kinderen eerst nog les, want we hebben niet echt haast. Wanaka ligt nog geen 120 km verder en we hoeven pas om 10.30 uur hier weg. Het inpakken is al bijna een tweede natuur geworden, hoewel het nog steeds passen en meten is om alles netjes in de auto te krijgen.
We teuten nog wat langer (komt vast door het lekkere weer) en moeten nog tanken en uiteindelijk zijn we pas om 11.30 uur echt op weg naar Wanaka. Na 10 minuten gereden te hebben zien we plotseling een afslag Wanaka die we maar snel inslaan. Blijkt de toeristische route te zijn, dwars door de bergen. Erg leuk, en als extra meevaller is deze route ook ruim 50 km korter. En als je hier een toeristische route ziet aangegeven, dan is het ook echt wel de moeite waard. De gewone wegen zijn al grandioos, dit is echt weer een plaatje. Vooral omdat je door de bergen enorm mooie uitzichten over het hele landschap hebt. Geweldig (om dit woord maar eens te gebruiken). En de leukste verrassing moet nog komen. Want hoe meer we de top van de berg naderen hoe kouder het wordt. En vlak voordat we bovenaan zijn zitten we ineens midden in de sneeuw. Yes, toch nog wintersporten. En trouwens niet zomaar wat sneeuw, nee een laag van minstens 30 cm ligt er. En prima paksneeuw. We zijn natuurlijk op een picknickplaats gestopt en hebben hier sneeuwballen gegooid, sneeuwpoppen gemaakt, rondgesprongen en etc. Heerlijk, maar wel koud. Wessel snapte er niet zo veel van, raar hoor die koude witte zooi. Na een uurtje verder naar Wanaka, we hebben al een camping uitgezocht. Wel een eindje buiten het dorp maar volgens de Lonely Planet heeft deze camping veel ruimte en daar snakken we naar na al die krappe top 10 campings.
Als we bij de camping (Glendus bay motorcamp) aankomen weten we het al, dit is het. Een enorme ruime camping direct aan het meer gelegen, schitterend. De staff is ook al erg grappig en de prijs is ook nog eens een stuk lager dan van de top 10’s. En daarbij is het uitzicht op de bergen magnifiek en speelt ook het weer geweldig goed mee. We lopen allemaal weer in T-shirt en korte broek. Echt genieten en zoals wij ons kamperen hebben voorgesteld. We besluiten dan ook om hier een extra dag te blijven.
’s Middags gaan we naar Puzzleworld, dit ligt 2 km na Wanaka en we kregen van neefje Jannick (die hier bijna 2 jaar geleden is geweest toen Marga en Frank hun wereldreis van een halfjaar maakten) de tip om hierheen te gaan. Het is dan ook een geweldige attractie, binnen zijn allerlei puzzels en dingen die met gezichtsbedrog te maken hebben. Zoals hologrammen, een kamer met vreemd perspectief waardoor dingen groot en/of klein lijken, gezichten die je lijken te volgen, een kamer waar water omhoog stroomt en je schuin staat en etc. En natuurlijk buiten een enorm doolhof, waar je gemiddeld 30-60 minuten over doet om door te komen. Jac, Wessel en ik hebben wel van Jasper en Charlotte gewonnen, wij waren lekker sneller. Puzzleworld is echt ontzettend leuk (we hebben natuurlijk ook van die houten puzzels gedaan) en is een aanrader. Goede tip Jannick.
Op de camping koken we nog hutspot en genieten na het eten nog na van een geweldige dag. En dit uitzicht hier blijft geweldig….
De volgende dag slapen we lekker uit, we hoeven niet weg en hebben geen haast. Eerst lekker ontbijten en dan Jasper wakker maken, de slaapkop. De hele dag vullen we eigenlijk met rondhangen op de camping, heerlijk, en het ondertussen lesgeven aan de kinderen. Vooral ’s ochtends zijn ze erg gemotiveerd om hun schoolwerk te doen. De kids vermaken zich verder prima bij het beekje en in de speeltuin. Voor Wessel is de oude tractor de grootste attractie. Hoewel, de schommel en glijbaan vindt hij ook wel erg leuk. Jas en Lot zijn bijna niet van de trampoline af te slaan. Pas laat in de middag gaan we erop uit om de wandeling die we hadden geplant te doen. Deze is ook zeer de moeite waard en gaat via de rotsen langs het meer. We zien weer een paar geweldige views en hebben dan .. honger. En alweer geen zin om te koken. Het is ook inmiddels 19.00 uur. Dus naar het dorp en we halen frietjes en Indiaas. De frietjes als een soort voorafje en op de camping eten we het Indiaas op. Daarna nog tikkertje spelen, echt lachen. Wessel snapt het ook al. Als je zegt: ‘tik Charlotte maar’, loopt hij al gierend van het lachen met zijn vingertje uitgestoken naar Charlotte. Iedereen (incl. Wessel) ligt dan in een deuk. Daarna naar bed, iets vroeger want morgen gaan we naar de Franz Josef gletsjer, bijna 300 km verderop.
5 december Queenstown
’s ochtends zijn we traag met opstaan en lukt het inpakken niet echt goed. Ook moeten de kids nog aardrijkskunde doen en daardoor zijn we veel te laat uit het huisje. De schoonmaakploeg is na 10 minuten wachten maar naar een ander huisje gegaan. Als we eindelijk zijn ingepakt, uiteindelijk maar een half uur te laat, kunnen we op weg. Queenstown is ca. 160 km verder dus na 2 uur rijden zijn we er al. We besluiten om weer te kamperen en belanden weer bij een top 10 camping. We krijgen voor veel geld (48 $) weer een heel klein plaatsje toegewezen (ongeveer 4 x 4 meter) en hebben eigenlijk wel genoeg van de top 10 campings. Alle voorzieningen zijn wel goed (door alle blinkende wc’s krijg je veel sterren voor je camping) maar het is allemaal erg proppen. Als je de campers bekijkt dan lijkt het gewoon een parkeerplaats. Niet echt wat je je voorstelt van een land waar volop ruimte is. Onze volgende camping moet veel ruimte hebben. De eerste top 10’s die we hadden waren trouwens wel ruimer opgezet en hadden ook meer (bijv een speeltuintje) voor de kids.
Het stadje is wel erg gezellig, we lopen wat door het centrum en genieten van het uitzicht over de haven en het meer. Van al dat kijken word je dorstig en we besluiten om buiten op het terras bij een Ierse pub een kopje koffie te drinken. Jasper gaat in zijn eentje koffie en chocomelk bestellen. Als hij met het bestelde terugkomt vertelt hij enthousiast dat er binnen een bandje speelt. Wij gaan dit ook maar van binnen bewonderen en het is een erg leuk bandje dat Ierse muziek speelt met fluit, gitaar en viool. Erg vrolijk en Wessel staat onder het kijken te swingen en wij zitten gezellig voor de open haard te luisteren. Na een half uurtje gaan we weer verder wandelen en belanden in een erg mooi park waar Jasper en Charlotte heel graag in de speeltuin willen blijven. Jac, Wessel en ik maken wel een rondje door het park. Inmiddels is het al 18.00 uur geworden en hebben we geen zin meer om boodschappen te doen en eten te koken. Lekker broodjes kebab gegeten, Jas en Lot met kip en Jac vegetarische falaffal. Wessel smikkelt lekker mee.
Na het eten hebben we op de camping nog in de ‘huiskamer’ (ok lounge met een chique woord) de kinderen les gegeven. En daarna lekker naar bed. Het weer was aardig, in ieder geval droog en we zijn lekker in de weer geweest.
Morgen naar Wanaka.
3 en 4 december 2004 Te Anau:
's Nacht wordt de tent flink op de proef gesteld door harde rukwinden. Tijdens de afwas gisterenavond hebben we nog met een Nederlands stel gepraat en zij waarschuwden ons dat er storm op komst was. Dat is gelukkig niet uitgekomen, maar als we ’s morgens vroeg een wel heel dreigende lucht zien gaan we als een haas alles inpakken. De kids gaan lekker met Wessel in de peuterspeelplaats spelen en wij zijn flink aan het inpakken. Als Wessel een hele vieze luier heeft gaat Axel hem maar even in het babybadje stoppen en blijf ik alleen achter. Het is elke keer een boel passen en meten om alles netjes in de auto te krijgen. En dat er verschil moet zijn blijkt wel als onze 2 buurvrouwen hun tentje en de spulletjes binnen vijftien minuten ingepakt hebben. Als alles is inpakt gaan we nog even koffie drinken. Wel binnen in de keuken, want de koffie zou uit je kopje waaien als je buiten ging zitten. Daar treffen we weer een ander Nederlands stel en nadat we gezellig hebben staan praten vertrekken we. We willen vandaag een behoorlijk eind rijden, want dan kunnen we twee nachten op een plek blijven. We gaan naar Te Anau, een plaats aan de Westkust en na weer een geweldig mooie rit te hebben gehad, onderweg nog lekker gepicknicked, komen we aan, wederom bij een Top 10 kampeerplaats. We weten nog niet zeker of we gaan kamperen of dat we een cabin (klein huisje zonder voorzieningen als toilet of keuken) nemen. Eerst willen we even weten wat dat gaat kosten. Er is nog een luxe cabin vrij en na enig geaarzel besluiten we die voor twee dagen te nemen, het is toch nog aardig koud en als je twee dagen blijft is het wel lekker om een huisje te hebben. Ook kunnen we dan weer wat makkelijker lesgeven. Als we ons huisje betalen horen we iemand van de balie tegen nieuwe klanten zeggen dat ze helemaal vol zitten, er is zelfs geen plaats meer voor een tentje. Hihi, hebben wij even mazzel dat we het laatste huisje hebben.
Te Anau is een mooie uitvalbasis om de Milford Sound te verkennen. Dat is een prachtig gebied en heel beroemd vanwege de lange afstandswandelroutes. Je loopt dan in vijf dagen van Te Anau naar Milford en je overnacht in hutten. Geweldig! Maar dat gaan wij niet doen.
Axel tovert weer een heerlijk maaltje tevoorschijnt met maar twee kleine pannetjes. Na het eten maken we nog een wandelingetje door het dorp en dan duiken we weer lekker ons bed in. We zijn heel blij met ons huisje, want het lijkt wel steeds kouder te worden.
's Morgens gaan we eerst lesgeven, douchen, vers brood halen en eten, koffie drinken en de tas inpakken voor vandaag. Vandaag willen we naar Milford Sound rijden. Dat is een plaats midden in het fjordengebied waar we nu zijn. Het is een route van 120 kilometer met onderweg een boel leuke stops, uizichtspunten en wandelroutes. En weer vergapen we ons aan het ontzettend mooi, ruige landschap: hoge rotsachtige bergen met sneeuw op de toppen, glooiende weilanden met schapen, veel schapen, prachtige bloemen langs de kant (gele brem? en van die paarse, gele, roze hyacinten), dan weer bos en veel meren en kleine klaterende kreekjes met watervalletjes. We stoppen zoveel mogelijk en bekijken een waterval, doen een wandelroute van drie kwartier, picknicken onderweg op een bankje (zat de auto bijna vast in de blubs) maar door de kou worden we al snel de auto weer ingedreven. Op een plaats zien we een Kea, een geweldig mooie vogel die hier veel voorkomt. Het beestje is absoluut niet schuw en gaat op het dak van onze auto paraderen. Alhoewel, als we de deur even ophebben om iets te pakken neemt hij snel twee happen uit het rubber! Dus deur maar weer dicht. In Milford aangekomen gaan we eerst even lekker warm wat eten en drinken, want het regent ondertussen behoorlijk en het is nog steeds aardig koud. Dan besluiten we om vanavond in ons huisje maar Sinterklaasavond te houden, dat is beter dan morgen als we weer willen kamperen. Dus nadat we nog een korte wandeling hebben gemaakt, en weer een prachtige waterval hebben gezien, duiken we weer in de auto. Onderweg stijgen we geleidelijk en de regen verandert in dikke sneeuwvlokken tot groot plezier van de kids. Een witte Sinterklaasavond! Maar als we weer dalen verandert de sneeuw langzaam weer in regen. Onderweg maken Ak en ik nog een gedichtje en bedenken we wat we gaan eten (iets halen). In Te Anau halen we iets lekkers en drie reuzenzakken friet, we hadden wel erg honger toen we dit bestelden want twee zakken worden niet eens aangeraakt. Dan gaan Jasper en Lot snel de afwas wegwerken en met een grote afwasmand vol afwas gaan ze naar de keuken. Om later lachend terug te komen met een schone vaat, maar ook met een bak vol met taaitaai, gekregen van andere Nederlanders die vandaag ook al Sinterklaas hebben gevierd! We hebben dan ook een heel gezellig Sinterklaasavondje gehad met warme chocolademelk en taaitaai! De kinderen hebben erg hun best gedaan en leuke mooie cadeautjes en zeer mooie gedichten zijn het resultaat. Door de Sinterklaas en het (koude, regenachtige) weer wanen we ons eventjes weer in Nederland.
Morgen gaan we op weg naar Queenstown.
2 december Dunedin
We hebben wel geluk gehad met het weer, overdag was het mooi en alleen ’s nachts heeft het flink geregend. We beginnen alweer een aardig ritueel te ontwikkelen, ’s ochtends opstaan, ontbijten, school, tenten afbreken en inpakken, rijden, inkopen doen, pauze houden en lunchen, arriveren, uitpakken en tenten opzetten, eten koken. Vrij strak schema allemaal, maar wel erg leuk. Ook nu volgen we dit ritueel en komen vroeg in Dunedin aan. Vroeg omdat het maar 120 km was en omdat we gepland hebben om Sinterklaasinkopen te doen. Omdat Sinterklaas niet helemaal naar NZ kan komen hebben we besloten om lootjes te trekken en zodoende toch mee te doen. Wel vreemd trouwens, alle winkels hebben hier al kerstspullen, en wij zijn met Sinterklaas bezig maar voor je gevoel klopt dit helemaal niet. Het is hier nl bijna zomer en in de zomer is er geen Sinterklaas of Kerst. Ook ziet kerstversiering er in de zomer erg vreemd uit en natuurlijk vallen de lampjes amper op zolang licht is.
De camping (Aaron lodge Top 10 Holiday park) is redelijk moeilijk te vinden, Dunedin is een aardig grote stad, maar na een kwartiertje zoeken arriveren we er. We hebben een mooi plekje voor de tent en je kunt merken dat het ’s nachts flink geregend heeft want het is er erg drassig. Gelukkig schijnt nu de zon.
Na de tenten opgezet te hebben gaan we de stad in om Sinterklaasinkopen te doen. Van winkelen word je hongerig en we besluiten (geheel tegen onze principes in) bij de Mac te snacken. Hoewel het is er wel goedkoop en dat is natuurlijk ook een argument. Gelukkig slaagt iedereen in zijn missie en besluiten we om ook de steilste straat (Balwin St) ter wereld (volgens het guinness book of records) te bezoeken. Als we ervoor staan lijkt het wel mee te vallen, maar eenmaal met de auto naar boven krijg je toch een aardig gevoel van sensatie en het gaspedaal wordt flink ingetrapt om maar vooral niet halverwege tot stilstand te komen. En wel gek op de weg naar beneden wordt juist de rem flink uitgetest.
1 december Oamaru
We staan om 8.30 uur op na heerlijk te hebben geslapen en het zonnetje lacht ons weer toe. Geen noodzaak om ons te haasten, want we hoeven alleen de koffers in de auto te doen en dan kunnen we gaan. Na het ontbijt en kort school genieten we van een kop koffie buiten in de zon onder de inmiddels bijna helderblauwe hemel. En het uitzicht op de bergen en het meer is echt fantastisch. We gaan ook nog ff naar de trampolines, want dit hebben we de kinderen beloofd. En niet alleen de kids (natuurlijk incl. Wessel) hebben plezier op de trampoline…
We zijn dus onderweg naar Oamaru Top 10 Holiday park. We hebben bij het 1e top 10 holiday park een kortingskaart gekocht en omdat het zo goed bevalt, besluiten we om als het mogelijk is bij een top 10 park te overnachten. We stoppen o.a bij een dam bij lake Benmore om het geweldige uitzicht te bewonderen en bij de muurschilderingen die Maori in de prehistorie hebben gemaakt. Op de camping aangekomen settelen we ons weer en wordt ons aangeraden om ’s avonds naar de yellow-eyed pinguïns bij de zee te gaan kijken. Dit advies volgen we op en na een kwartier wachten boven op een rots langs de (alweer zeer mooie) kust spotten we beneden ons op ca 200 meter afstand een pinguïn. Naderhand bestuderen en uitvergroten van de foto geeft ons gelijk, het witte stipje was geen meeuw maar echt wel een pinguïn. Helaas valt niet meer te achterhalen of dit nu een yellow of een blue-eyed pinguïn was. Maar de frisse neus was zeker de moeite waard.
Morgen op weg naar Dunedin.
30 november Mount Cook
We staan bijtijds op, het is al lekker warm in de tent en buiten verwelkomt de zon ons. Het is een heerlijke dag net als gisteren. Het wordt wel niet echt warm, maar zo’n 18 graden, maar als het zonnetje schijnt is dit een aangename temperatuur en heerlijk kampeerweer.
Na het ontbijten, gaat het inpakken vrij snel, de kinderen pakken weer hun eigen tentje in en onze tent is ook zo weer een pakketje. We hebben nog geen precieze indeling van onze vele spullen in de auto, maar na wat proppen past het er weer in en gaan we op weg naar Mt Cook. We zijn van plan om elke dag niet meer dan ca. 300 km te rijden wat neerkomt op maximaal 4-5 uur rijden.
Onderweg is het echt genieten van het weer en we weten steeds niet waar we moeten kijken, want het landschap om ons heen is werkelijk prachtig. We vallen van de ene verbazing in de andere. Schitterende grasheuvels die je aan de Schotse hooglanden doen denken, grote bergen bedekt met sneeuw zo uit Zwitserland geplukt, mooie kleurige bloemen (soort hyacinten) langs de berm van de weg en meren zo helderblauw dat ze geretoucheerd lijken. Vooral de meren blijven ons verbazen (we zagen het blauwste meer ter wereld, Lake Tekapo, volgens de lonely planet ) zo helder lichtblauw als een zwembad. We stoppen bij een meer en bewonderen de prachtige contrasten. Het helderblauwe water, de donkere bergen, de witte sneeuw en de grauwe lucht. Grauwe lucht? Yep, het begint te betrekken en met dat de zon minder schijnt wordt het kouder en ook de wind laat van zich horen.
Als we om een uur of drie in de middag aankomen in Mt Cook Village is het erg guur geworden en waait het flink. Stoer als we zijn besluiten we om een cabin te zoeken ipv een kampeerplaats. Helaas is alles binnen ons budget vol maar we kunnen nog bij Urwin hut proberen. Dit zijn gemeenschappelijke hutten voor bergbeklimmers. Er blijkt nog plaats te zijn en wij installeren ons in de slaapzaal. Nadat we lezen dat dit 25$ pp kost besluiten we om nog een park dat 20 km verder op zit te bellen. Hier hebben ze een huisje met alle voorzieningen voor 115 $ en de keus is snel gemaakt. Het Glentanner park blijkt zeer mooi te liggen, tussen het Glentannermeer en de bergen en ons huisje bevalt ook prima. Na ons weer te hebben geïnstalleerd op weg naar Mt Cook voor een wandeling naar de Kea lookout. We kwamen tenslotte om Mt Cook te bedwingen. Het blijft gelukkig droog, maar het is flink koud (ca. 12 graden) geworden en er zijn enorme rukwinden. We hebben ons goed ingepakt en we besluiten om de korte route van een uur te doen. Het is een schitterende wandeling en Wessel vindt zijn rugdrager gelukkig na een eerste protest toch wel fijn. Het pad loopt tussen de bergen door en als je rondkijkt zie je steeds de schitterendste landschappen. Het lijkt wel of je in een ansichtkaart loopt en het doet ook denken aan de zandduinen in Namibië. Halverwege horen we nog een enorm gedonder en als we opkijken zijn we getuige van een echte lawine. Wat een geweld zeg en een paar seconden zie je alleen nog maar wit van al het opstuivende sneeuw en hoor je het gebulder van de lawine.
Na op de lookout te hebben rondgekeken gaan we terug met een voldaan gevoel, luieren is leuk maar actief iets doen is toch echt wel veel gaver.
Na het avondeten komen de kids enthousiast naar ons toe, (niet moe te krijgen die kinderen) ze hebben iets ontdekt tijdens hun speurtocht door het park. Het blijkt dat op ca. 150 meter afstand op een open plek twee grote trampolines staan en dat is als je op ontdekkingstocht bent toch wel een reuze bonus.
Morgen op weg naar Oamaru.
29 november Fairly
Mooi op tijd hebben we alle spullen ingepakt en we vertrekken om ca. 10 uur. Op weg naar Fairly. Eerst nog bij een outdoorzaak een rugdrager voor Wessel gekocht, want we zijn van plan om flink te wandelen in NZ. Wel grappig, de rugdrager die ze hadden was flink boven ons budget maar als je lid wordt van hun outdoorclub voor 10$ dan krijg je op één product 50% korting. Nou met 150 NZ$ korting was de koop snel gesloten. Alleen Wessel nog overtuigen dat het echt wel leuk is om in een rugdrager te zitten, want hij heeft LUID en duidelijk een andere mening.
Als we Christchurch verlaten en het platteland inrijden hebben we eerst het gevoel dat het echt het platteland is, het lijkt Nederland wel. Geen heuvels of wat dan ook, is dit nu NZ? Maar na ongeveer 100 km verandert het landschap drastisch en kloppen de mooie beelden uit LOTR met wat we hier zien. Yes, Middle Earth here we come…
Na een relatief korte reis (de wegen zijn prima en het schiet lekker op met weinig verkeer) en veel genieten van de omgeving komen we in Fairly aan en vinden we vrij snel onze camping (Fairly gateway top 10 holiday park). We vinden een mooi stekkie en de kids (incl. Wessel) haasten zich gelijk naar de speeltuin. Wij zetten eerst de tent op en dit gaat erg eenvoudig. Ook zijn we erg blij dat we om een 2e tentje hebben gevraagd, want dit is wel een 4-persoons tent, maar hoe je in hemelsnaam hier 4 mensen naast elkaar in moet krijgen is ons een raadsel. Jasper en Charlotte zetten zelf hun tentje op en het is erg leuk om te zien hoe ze samenwerken en ook Wessel helpt op zijn manier.
Wij verkennen de camping en zijn erg in de nopjes met de goede voorzieningen. Een compleet ingerichte keuken met vele gaspitten, een oven, magnetron, heetwaterkokers etc. Ook is er een lounge waar je lekker kan zitten en tv kijken. De douches en wc’s zijn ook prima. Goh, wel afzien hoor dit ‘primitieve’ kamperen. De rest van de dag zijn we bezig om de camping te verkennen, eten te maken en gewoon (weer) te genieten van het kamperen.
Morgen naar Mount Cook.
27 + 28 november Christchurch
Om 6.30 uur gaat de wekker (van de mobiel) en moeten we ons haasten om vlug te eten en de spullen gereed te hebben, om 7 uur gaat onze shuttle namelijk naar het vliegveld. Dit gaat allemaal prima en we kunnen gelijk inchecken op het vliegveld en hebben dan alleen nog maar de ‘belangrijke spullentas’ bij ons. Na de koffie en het internetten kunnen we vrijwel direct boarden en hebben we een fijne vlucht. Wel grappig eigenlijk, de kids vermaken zich samen wel en Wessel gaat meestal vrij snel slapen. Ze zijn al echt aan het reizen gewend. De vlucht duurt slechts 3 uur maar door het tijdsverschil (+ 2 uur) komen we om bijna 15.00 uur aan.
Vrijwel meteen kunnen we met de shuttlebus mee, die ons bij Maui, waar we onze auto hebben gehuurd, afzet. We hebben een grote stationwagen gehuurd en ook 2 kampeerpakketten. Nou, de auto is een waar slagschip, een zeer grote Ford Falcon Xi voor de insiders. En we krijgen een zeer ruime kampeeruitrusting mee, extra slaapzakken en een extra tent is geen probleem. We blijven eerst 2 nachten in Christchurch en gaan dan New Zealand verkennen.
Na enig zoeken hebben we ons hotel, de/het Riccarton Village Inn, gevonden en zijn alweer verrast door de kamer. Weer aangenaam verrast wel te verstaan, het is namelijk geen kamer maar gewoon een heel appartement met alles erop en eraan.
We eten zelfgemaakte macaroni met alleen maar saus uit een pot en gaan ’s avonds naar het park waar een of ander kerstfeest moet zijn. Dit blijkt een soort kermis te zijn met attracties en een enorm groot podium. Iedereen heeft stoelen mee en dekens en is gesettelt in het park, waar ze van de kerstshow genieten. Wessel ligt in de buggy te slapen en Jasper en Charlotte gaan in de ‘Titanic’, een enorme opblaas boot die als glijbaan fungeert. Jac en ik kijken verbaasd rond naar dit feest, er zitten zeker 30 – 40 duizend mensen in het park. Na een uurtje hebben we het wel bekeken en gaan we naar ‘huis’. Als we na een half uurtje de tv uitzetten (ook hier is niets leuks op) horen we geknal en zien we als we uit het raam kijken nog net de laatste vuurpijl van de vuurwerkshow. We hadden dus iets langer in het park moeten blijven…
De volgende dag hebben we heerlijk rustig aan gedaan, ’s ochtends nog wel les gegeven en vervolgens de stad in gegaan. Was wel ff zoeken naar de winkels, want die blijken allemaal in overdekte centra te zijn verstopt maar we hebben ze gevonden. Na een boel winkels te hebben bekeken hebben we maar bij een megasupermarkt inkopen gedaan en was het inmiddels tijd geworden om eten te koken. Na het eten zijn we wat rondgelopen in het centrum van Christchurch en hebben o.a. de kathedraal bezocht.
26 november Sydney
Gisteren dus niet meer de natuur in geweest maar gewoon lekker in Byron Bay (het stadje) rondgehangen en lekker op het strand uitgewaaid en van de heerlijke zon genoten. De fietsen van de kids en Jac zijn weer terug verkocht aan de fietsen handelaar.
Vanochtend vroeg rustig ontbeten, alles ingepakt, de kids nog vlug wat taal gehad en na de koffie volgepakt naar het vliegveld van Ballina. We moesten hier voor 10.15 uur zijn om de auto af te leveren, maar er was helemaal niemand (we waren natuurlijk iets (half uur) te laat). De sleutels daar gedumpt en vervolgens maar een tijd rondgehangen totdat we kunnen inchecken en later boarden. Uiteindelijk vliegen we om 14.00 uur en al om 15.05 uur zijn we na alweer een voortreffelijke vlucht in Sydney.
Nadat de Maxi-taxi (we mogen nog steeds niet met z’n vijven in een gewone taxi) ons bij het hotel Bondi Beachside Inn gedropt en we de kamer toch voor de internetprijs van 99 dollar (normaal is dat zonder kids, en na enige discussie hoeven wij geen 30 dollar bij te betalen) gaan we naar onze hotelkamer. Hier worden we aangenaam verrast want dit is een zeer ruime kamer met toch een beetje seaview als je goed kijkt. Spullen droppen en gelijk naar het Bondi beach, dit is tenslotte maar 30 meter van het hotel.
Het is echt erg leuk bij het Bondi beach, leuke winkeltjes en restaurantjes (en wij snacken snel bij de Mac…) en natuurlijk een geweldig strand en mooie rotsen. Na een wandeling van ca. 3 uur hebben we het wel bekeken en gaan met een dubbel goed gevoel slapen. Morgen vliegen we namelijk naar New Zealand en het is elke keer weer leuk om ergens anders heen te gaan.
20 t/m 25 november Byron Bay
We hebben een klein autootje gehuurd, een Toyota Yaris, en zijn daarmee naar ons nieuwe vakantiehuisje gereden. Op zich is dit een leuk huisje, net een stacaravan zoals we op de Wrange hadden, maar na ons vorige vakantiehuis valt gewoon alles tegen. Ook doet het weer niet zijn best om ons vrolijk te maken, het regent de hele tijd en het is geen weer om naar het strand (wat gelukkig nog wel dichtbij is) te gaan. Ook vallen ons ineens de vele regels op in Australië, Nederland is hierbij vergeleken helemaal niets. Overal staan borden van dit mag niet en dat mag niet en ik heb zelfs al een bekeuring gekregen voor het fietsen zonder helm, geen waarschuwing of zo nee gelijk een bon. De kinderen kwamen ook al teleurgesteld terug van eerst het zwembad en later uit de gamesroom want ze waren te jong. Je mag onder de zestien niet zonder begeleiding zwemmen of een spelletje doen. Goed je begrijpt het al we zitten in een kleine dip na de overschakeling van het huisje (en het weer). We reageren het maar af op de kids door ze extra school te geven :-)
We zijn het luieren een beetje zat en weer actiever geworden. Met het autootje hebben we de omgeving verkend en zijn we erachter gekomen dat het hier naast het strand geweldig mooi is. Het doet een beetje Engels aan, veel heuvels met veel gras en bomen. En als je dan verder rijdt dan zit je ineensop een dirtroad in een regenwoud. Erg mooi. Eerst zijn we naar het plaatsje Bangalow geweest, grappig klein plaatsje met mooie oude gebouwen. De volgende dag hebben we de Myron falls bezocht, het weer werkte niet geheel mee (regen) waardoor we maar afzagen van de 6.5 km wandeling naar de voet van de waterval. Maar het uitzicht op de waterval was erg mooi en we zijn toen het droog was het riviertje opgelopen en hebben een beetje het bos verkend. Krijg je wel weer energie van en we besluiten om ook de volgende dagen er op uit te trekken. Dat is nu dus ons nieuwe schema geworden, ’s morgens lesgeven en ’s middags rondtrekken.
De volgende dag zijn we naar het plaatsje Nimbin geweest, dit is een hippie paradijs. De mensen leven daar echt als hippies en overal zijn alternatieve winkeltjes en zie je muurtekeningen en oude vw busjes en natuurlijk hippies. En we weten nu ook het verschil tussen hippies en zwervers, ze zien er beiden niet uit en stinken en etc. Maar hippies zitten op een bankje en blowen en zwervers die drinken. Een ander verschil zagen (en roken) we niet. Nou na een half uurtje Nimbin hebben we er wel genoeg van, we hebben nog wel hun ‘museum’ bezocht maar dit was gewoon een vuilstort binnen een huis verdeelt over 8 ruimtes. En alles ging over blowen.
Opgelucht zitten we in de auto op weg naar frisse lucht en mooie natuur. En dat krijgen we, we volgen een route naar de Prostector falls (zien nog een grote slang de weg oversteken) en belanden midden in het regenwoud en volgen een verschrikkelijk mooie wandelroute naar de waterval. Een bospaadje dat langzaam omhoog kronkelt langs het riviertje dat van de waterval afkomt. De kids en ook wij vermaken ons enorm met het beklimmen van de rotsen en de rust en schoonheid die dit plekje uitstraalt. Charlotte valt nog in het water nadat ze uitglijdt van een rots en tijdens het wandelen valt de fotocamera plotseling uit de tas midden in het water en kan helaas niet zwemmen. Hey hebben we dit niet al eerder meegemaakt. Bij de waterval aangekomen gillen de kinderen van enthousiasme van de aanblik van deze overweldigende waterval (helaas geen foto’s van) en ook wij kijken de ogen uit. We staan zo’n 10 meter voor de waterval en worden nat van het opspetterende water dat van zo’n 50 meter hoog uit de bergen naar beneden valt.
Op de wandeling terug zien we nog een kleine kangoeroe en we hebben helemaal het Yes gevoel weer. Dit is echt Australië.
De volgende dag na het lesgeven ook weer met de auto de natuur in, ditmaal weer een andere waterval (Boogarem falls) als doel. Helaas blijkt als we er bijna zijn dat het privé terrein is en dat de waterval niet publiek toegankelijk is. We rijden een andere weg de bergen en en stoppen onderweg bij een graslandschap als Charlotte een kangoeroe ziet. We klimmen onder een hek door en gaan op kangoeroe jacht. Na 5 minuten (in naar het blijkt een privé tuin, geen gebrek aan ruimte hier) lopen zien we er een zitten en we besluipen deze en kunnen er nog net een foto van maken voordat hij wegspringt. We krijgen weer het Afrika gevoel wat we hadden als we op gamedrive gingen. Hierna nog genoten van het geweldige uitzicht bovenop de bergen en een lekkere wandeling en toen weer naar ons huisje gescheurd in de kleine toyota.
We gaan zodadelijk eerst nog even naar Byron Bay inkopen doen (warme kleren voor New Zealand) en dan weer de natuur in. En morgen vliegen we vroeg naar Sydney, ovenachten daar en vliegen dan de volgende dag naar New Zealand. We hebben hartstikke zin om lekker in NZ rond te trekken en te kamperen.
12 t/m 19 november Byron Bay
Onze dagen zijn veelal hetzelfde, ‘s morgens krijgen de kinderen les en ’s middags gaan we erop uit. Dit erop uit gaan houdt meestal in dat we naar het strand gaan en/of even rondslenteren in het stadje. We hebben ook een fiets met zitje gehuurd en gaan ook regelmatig een eindje fietsen. Hoewel dit soms wel wat tegenvalt want er zijn hier enorme heuvels. Het strand is echt geweldig, heerlijk fris water en mooie golven. En het kleine surfboardje is een echt succes, de kinderen (inclusief Wessel) vermaken zich er prima mee en ook ik en jac vinden het wel lachen om op zo’n boardje op de golven te dobberen. Verder genieten we ontzettend van het vakantiehuisje, ’s morgens heerlijk op de veranda ontbijten in de zon en de enorme ruimte in het huisje is echt fijn. Iedereen heeft zo zijn eigen favoriete plekje waar hij gaat zitten. Jasper en Charlotte zijn helemaal in de kunst, Jac heeft ze het heel leuk uitgelegd en nu zitten ze continue te verven en verschillende technieken met waterverf uit te oefenen. Ze hebben al heel wat creatieve schilderijen gemaakt.
We zijn ook nog naar het meest oostelijke punt van Australië gefietst, was maar 3 km van ons vandaan, en hebben genoten van het geweldige uitzicht over de rotsen en de zee. Vanaf de vuurtoren moesten we een enorm stuk afdalen dat ging makkelijk, maar de trappen terug was een flinke uitdaging en we kwamen buitenadem weer boven. Morgen verhuizen we uit dit vakantiehuisje en gaan we naar een park waar we een heel klein huisje hebben.
7 t/m 11 november Byron Bay
Na al onze gelukjes hebben we wat minder geluk met het weer. ’s Middags na aankomst begint het te regenen en het is echt noodweer met flinke donder en bliksem. De eerste drie dagen blijft het weer heel wisselvallig. ’s Morgens is het nog redelijk, maar rond het middaguur begint het te betrekken en dan komt me er toch een boel regen uit de lucht. Op zich vinden we het niet eens echt erg, want we zijn hier tenslotte toch drie weken, we hebben een groot huis tot onze beschikking en we vermaken ons prima. Het is blijkbaar de eerste regen sinds een hele lange tijd. Ondanks dat gaan we toch regelmatig naar het strand. De oceaan is prachtig, alhoewel de golven niet zo wild zijn als in Nha Trang, en het strand is heel breed en leeg.
En de kinderen vermaken zich natuurlijk onder alle weersomstandigheden. Na het noodweer ligt er wel 10 cm water op het gras in de tuin, een ideale gelegenheid om het kleine surfboard uit te testen vinden Jasper en Charlotte. Nou het is een enorm grappig gezicht om ze zien aan te komen rennen en vervolgens op de surfboard te springen en zo een eind te glijden (of uit te glijden), pret voor tien.
Byron Bay is een vroegere hippie badplaats en dat is nu nog wel te merken. Heel veel yogacursussen, winkels voor chakra-lezen en zelfs aurafotografie, maar daarbij ook een boel leuke winkels met strandspullen en -kleren, wat souvenirshopjes en weer een boel restaurantjes, cafeetjes en hotels. Daarbij een megasupermarkt met heel veel keus, dat waren we niet meer gewend en we slaan enthousiast een boel eten in.
Je ziet er ook nog een heleboel jongeren en oudere jongeren in hippie kleren lopen op blote voeten en als het geen hippies zijn dan zijn het vaak van die surfies, de beachboys en girls.
Na drie dagen slaat het weer om en wordt het warm, eigenlijk wel heel warm, bijna 35 graden. We genieten heel kneuterig van ons zomerhuis. We gaan lekker tv kijken, lezen, we koken uitgebreid eten (het stikt hier ook van de alternatieve winkels), elke dag weer koffiedrinken, heerlijk en we houden een kunstprojectje over het impressionisme in het kader van geschiedenis en daarna gaan Jasper en Lot heel ijverig aan de slag met verf, kwasten en pastelkrijt. ’s Morgens geven we les en daarna gaan we lekker naar het strand, maken een wandeling of fietsen wat in de omgeving. Kortom, we hebben echt vakantie!
6 november Byron Bay
Vroeg op en de laatste spulletjes inpakken. Vlug een boterhammetje eten en dan naar het vliegveld. Wel raar, je moet gewoon langs de weg staan en naar een taxi zwaaien en maar hopen dat er een stopt. En daar hebben we een beetje een probleem mee, want weet je nog we zijn met z’n vijven en dan mag je niet met een gewone taxi mee. Er stoppen dan ook een paar taxi’s die vervolgens bruut wegrijden als ze zien dat we met ons vijven zijn. Dan te bedenken dat ze in Azie op straat met maar één brommertje vroegen of we met z’n vijven meewilden. Gelukkig blijkt één taxi het risico (men is dan niet verzekerd) te willen nemen en ons bij de domestic airport af te willen zetten. Onze chauffeur blijkt uit India te komen en is daar waarschijnlijk ook hele andere taferelen gewend. Hij krijgt een leuke ‘tip’ en we checken in bij Virgin Blue.
De vlucht duurt circa 1.15 uur en de landing is ronduit spectaculair. We gaan met een rotvaart omlaag en Jasper en Jac zien ‘rookstralen’ uit de motoren komen. Echt we gaan op zijn minst 3x zo hard als normaal en stuiteren op de landingsbaan. Gelukkig doen de remmen het goed en blijkt het vliegtuig op de baan te blijven. Van onze buren horen we dat ze ook alle brandstof (dat waren de rookstralen die Jasper en Jac zagen) aan het lozen waren. Natuurlijk glimlacht de bemanning als we het vliegtuig verlaten en weten we niet wat er gebeurde, maar de landing was echt ‘spannend’.
Nadat we onze bagage hebben gepakt, willen we met de shuttle bus van Ballina (daar is het vliegveld) naar Byron Bay (ca. 30 km). Nou we hebben dus pech, alles is vol en er rijden verder geen bussen meer. Hadden we maar moeten reserveren. Dat had trouwens ook niets geholpen, want 3 dames blijken ook niet mee te kunnen en zij hadden al 3 maanden geleden gereserveerd. Voor ons achten wordt er gelukkig toch nog een maxi-taxi besteld. Na een kwartiertje wachten komt er een limousine voorrijden en wij zijn allemaal verbaasd als deze voor ons blijkt te zijn. Dit is het extra wachten wel waard. Een half uurtje later worden we keurig voor ons huisje afgezet en we kijken er enigszins sceptisch naar. Jac heeft dit namelijk via internet geboekt en we verwachten een éénkamer huisje met de bedden in dezelfde ruimte.
We worden meer dan aangenaam verrast als we het huisje (een bungalow) verkennen: 2 riante slaapkamers, een living, een study, een enorme keuken met bijkeuken, 2 badkamers, een voorportaaltje, een enorme veranda en een tuin. Echt een helemaal geweldig huis waar je je meteen thuis voelt.
2 tot en met 5 november Sydney
Gepakt en gezakt staan we maandagmorgen klaar voor het volgende deel van onze reis. We hebben bij de ‘No Noodles Sandwich Ba’r naast ons hotel lekkere baguettes gegeten. Daarna de laatste spullen nog ingepakt en nu zijn we klaar om met de taxi mee te gaan. Het is een rit van ongeveer 45 minuten en we staan keurig op tijd op het vliegveld. Iets te keurig, want we moeten nog een uur wachten voordat we mogen/kunnen inchecken. Als het goed is hebben we een plaats met een babybed, tenminste dat hebben we laten reserveren toen we de vlucht wijzigden. Een babybed is altijd op de eerste rij, dat wil zeggen goede plaatsen met lekker veel beenruimte.
We hebben wel geluk, want tijdens de vlucht van Hanoi naar Singapore hebben we zelfs (alweer) 6 plaatsen tot onze beschikking. In Singapore moeten we een paar uur wachten. Gelukkig wordt onze bagage gelijk doorgesluisd en met alle winkels en restaurantjes gaat de tijd snel voorbij. We gaan nog ergens wat eten en Wessel die wat bij ons in de buurt rondkuiert heeft ineens een ei in zijn hand. Na enig speurwerk ziet Jasper dat hij dat achter de balie van het restaurant heeft gepakt, dus snel maar weer terugleggen. Wel een ondernemend mannetje hoor.
Ook de volgende vliegreis verloopt perfect. Wessel valt al snel in slaap en we leggen hem in zijn bakje dat voor ons aan de wand is vastgeklikt. Ook Jasper en Charlotte (en ook wij) zijn al flink aan het vliegen gewend en na wat film kijken op ons persoonlijk schermpje gaan we maar slapen. Voor ons gevoel vrij vroeg worden we gewekt voor het ontbijt, maar het is in Sydney 5 uur later dan we gewend waren, dus we gaan al langzaam aan de Australië tijd wennen. De vlucht verloopt verder echt perfect, iedereen is toch redelijk fit als we om 7.00 uur (Sydney tijd) uit het vliegtuig stappen, Good Morning Sydney.
Eerst ff het hotel gebeld om te horen of ze een taxiservice hebben van/naar de airport, niet dus. Dan maar een taxi zelf nemen. Wel vreemd, we moeten met z’n vijven ergens wachten en andere mensen krijgen wel gewoon een taxi. Al gauw merken we dat we niet meer in Azie zijn, hier in Australië zijn weer heel veel regeltjes, nog meer dan in Nederland lijkt het wel. Één van die regels is dat er maar vier mensen in een ‘gewone’ taxi mogen, en wij zijn met z’n vijven (ja Wessel telt al helemaal mee). We mogen dus niet in een taxi waar we in Azie gewoon met 12 man in gaan. We moeten in een apart busje. Gelukkig worden we wel voor het Sullivans hotel in Oxfordstreet (Paddington) afgezet.
Onze hotelkamer is erg klein met één tweepersoonsbed en een stapelbed. Eerst ontbijten, wel veel natuurlijk want we moeten er apart voor betalen en dan een beetje bijslapen. We slapen allemaal als een roos (ook Wessel) en worden pas om 14.00 uur wakker.Het is heerlijk weer en we gaan de omgeving verkennen. Alles blijkt redelijk dichtbij te zijn en we kopen ‘tien-rittenkaarten’ voor de bus, dit blijkt de goedkoopste optie te zijn. Ook voelen we ons gelijk een beetje ‘thuis’ na het zien van alle Indiaase, Vietnaamse en Thaise restaurantjes.
De volgende dagen treffen we het weer met het weer. We gaan natuurlijk de haven bezoeken en zien de Harbour bridge en het Opera gebouw. We lopen wat rond in het havengebied en the Rocks (een leuke buurt) en nemen de ferry naar Manly Island. Dit is wel een ferry, maar eigenlijk is het gewoon de goedkoopste manier om een rondvaart van ruim een half uur rondom Sydney te maken Op Manly blijken leuke winkels te zijn en een strand, waar we natuurlijk gebruik van maken. Als we na het strand langs de winkeltjes lopen, komen we uiteindelijk aan bij jawel weer een strand. En dit is echt helemaal een geweldig strand. Dus mocht iemand Manly bezoeken, loop eerst door naar achteren voor het mooie strand.
Om langzaam de Aziatische gewoontes af te wennen gaan we in een foodcourt eten, natuurlijk Aziatisch.
Verder slenteren we lekker rond in Paddington. Ik herken volgens mij de buurt waar Patricia heeft gewoond (klopt bevestig
|
|
